De stemmetjes in mijn hoofd

Heb je de film ‘Inside Out’ van Disney en Pixar wel eens gezien? Of misschien de nieuwe ‘Luca’ van dezelfde filmmakers? Dan herken je het idee van de verschillende personages die in je hoofd bezig zijn en de controle houden over wat je doet. Riley van Inside Out wordt gestuurd door haar emoties Plezier, Angst, Woede, Afkeer en Verdriet. Luca moet het doen met ‘Silenzio Bruno!’ – de vrees die hij een naam heeft gegeven.

Mooie concepten. En zo herkenbaar. Dat stemmetje in je hoofd die je vertelt wat je moet doen (of liever niet moet doen.) Alom bekend is de criticus, die meekijkt en becommentarieert. Vaak is het: Niet goed genoeg! Hoezo jij? Dat lukt je toch nooit!
De ‘bully’ noem ik hem. De pestkop.

Verder staat in mijn hoofd vaak de hypochonder aan het roer. ‘Help ik voel me niet lekker, ik heb vast (vul hier een gruwelijke ziekte in)’. Maar oude bekenden zijn ook de angsthaas, de dromer, de uitsteller.

In de nieuwe Pixarfilm Luca bedenkt de hoofdpersoon een naam voor deze personages. Deze holbewoners. Deze pestkoppen. Allerlei gewenste en ongewenste passagiers in je innerlijke bus. En steeds vaker probeer ik te identificeren wie aan de knoppen zit, het busstuur in handen heeft. Degenen die het vaakst op het podium verschijnen wuif ik weg, en probeer dan ruimte te maken voor de personages in de schaduw. De delen van mijzelf die niet zo vaak aan bod komen. De stille reizigers achterin de bus.

Zij hebben me wat te vertellen namelijk. Iets nieuws, iets moois. En door mezelf te onderzoeken merk ik dat ik niet altijd hoef te luisteren naar de usual suspects, dat stemmetje van mijn moeder die me waarschuwt, mijn leraar die zegt dat ik het toch niet haal, de vriendin die achter mijn rug om over me praat.

Ik kan die figuren steeds sneller herkennen en daadwerkelijk gaan luisteren naar de andere stemmetjes – die fluisteren ‘je bent genoeg’, ‘geloof in je eigen magie’, ‘kop op – je kunt het’. Pas als de heetgebakerde en uitgesproken typjes tot zwijgen zijn gebracht durven zij naar voren te stappen. En dat voelt verfrissend in mijn hoofd. De spinnenwebben weggestoft. Met verfriste moed ga ik dan aan de slag. Ik verzacht en begin te schrijven. Mijn uitstelgedrag weer verslagen, voor vandaag.